Kiedy Bóg Stworzył Kobietę...

Tę opowieść dostałam w formie pps'a na e-maila. Nie mogłam się oprzeć i musiałam ją tutaj umieścić. Moim zdaniem jest piękna...

Kiedy Pan stworzył kobietę, był to już jego szósty dzień pracy i w dodatku po godzinach…

Pojawił się anioł i spytał: „Czemu tyle czasu Ci to zajmuje, Panie?”

Pan mu odpowiedział: „Czy zauważyłeś wszystkie szczegóły, jakie muszę uwzględnić, żeby ją ukształtować? Musi być zmywalna, choć nie zrobiona z plastyku, mieć więcej niż dwieście ruchomych części, które mają być wymienialne i musi ona funkcjonować na wszelkiego rodzaju pożywieniu; musi być zdolna objąć kilkoro dzieci na raz, przytulić tak, by uzdrowić co jest do uzdrowienia - od stłuczonego kolana do złamanego serca, a to wszystko musi zrobić tylko dwiema rękami."

Anioł był pod wrażeniem. - “Tylko dwiema rękami… niemożliwe! I to jest model standardowy?! To zbyt wiele pracy jak na jeden dzień… Jutro dokończysz.”

- “Nie będę czekać do jutra” - powiedział Pan. - “Jestem już tak bliski ukończenia tego dzieła. Stanie się ono najmilsze mojemu sercu. Ona sama siebie leczy, kiedy zachoruje i potrafi pracować 18 godzin dziennie.”

Anioł podszedł bliżej i dotknął kobiety.
- "Ale uczyniłeś ją taką miękką, Panie.”

- „Jest miękka” - powiedział Pan. - „Lecz uczyniłem ją także silną. Nie wyobrażasz sobie nawet, co potrafi znieść i ile pokonać.”

- “Czy ona potrafi myśleć?" - zapytał anioł.

Pan odpowiedział: “Nie tylko potrafi ona myśleć, ale potrafi przekonywać i pertraktować.”

Anioł dotknął policzka kobiety.
- “Panie, zdaje się, że to dzieło ma skazę! Zbyt dużo nałożyłeś na nie ciężarów.”

- “To nie jest skaza… To łza” - poprawił Pan anioła.

- “Łza? A co to takiego?” - zapytał anioł.

Pan odpowiedział: “Łzy są jej sposobem wyrażania smutku, wątpliwości, miłości, samotności, cierpienia i dumy.”

To zrobiło duże wrażenie na aniele.
- „Panie, jesteś geniuszem. Pomyślałeś o wszystkim. Kobieta jest naprawdę cudowna!”

- „Rzeczywiście jest! Kobieta posiada siłę, która zadziwia mężczyzn. Potrafi ona radzić sobie z kłopotami i dźwigać ciężkie brzemię. Ma w sobie szczęście, miłość i przekonania. Uśmiecha się, gdy chce jej się krzyczeć. Śpiewa, gdy chce jej się płakać, płacze, gdy jest szczęśliwa i śmieje się, gdy się boi. Walczy o to, w co wierzy. Sprzeciwia się niesprawiedliwości. Nie akceptuje „nie” jako odpowiedzi, kiedy widzi lepsze rozwiązanie. Daje z siebie wszystko, żeby jej rodzinie dobrze się wiodło. Idzie do lekarza z przestraszonym przyjacielem, kiedy się o nią martwi. Jej miłość jest bezwarunkowa. Płacze, kiedy jej dzieci odnoszą sukces. Jest szczęśliwa, kiedy wiedzie się jej przyjaciołom. Cieszy się, kiedy słyszy o narodzinach czy weselu. Łamie się jej serce kiedy umiera przyjaciel, cierpi kiedy traci członka rodziny, ale jest silna, nawet kiedy nie ma skąd wziąć siły. Wie, że pocałunek i przytulenie mogą uzdrowić złamane serce. Ma tylko jedną wadę… zapomina, ile jest warta!

Dlatego czasami potrzebuje przypomnienia!"

:))))