GREY'S ANATOMY: season 1

Zapraszam do lektury cytatów z pierwszego, dziewięcio-odcinkowego sezonu serialu Grey's Anatomy (Chirurdzy). Od dawna nosiłam się z zamiarem spisania wszystkich mądrości jakie pojawiają się w czołówce i zakończeniu każdego odcinka, jako swoista myśl przewodnia wydarzeń i relacji rozgrywających się między bohaterami. Ostatnio obejrzałam cały serial jeszcze raz, i muszę przyznać, że nadal mnie zachwyca. Śmieszy, bawi, wzrusza i sprawia, że płaczę jak bóbr. Polecam każdemu!

------------------------------------------------------------
GREY'S ANATOMY: SEZON 1 - CYTATY
------------------------------------------------------------

Gra... Ponoć człowiek albo się do niej nadaje, albo nie.


Trzeba wytyczyć granice oddzielające cię od reszty świata. Ludzie wprowadzają zamęt. Granice są najważniejsze. Rysujemy linie na piasku i modlimy się, żeby nikt ich nie przekroczył.

Można zmarnować życie wytyczając granice... albo przeżyć przekraczając je.

Ale są pewne granice, których przekraczanie jest zbyt niebezpieczne. Wiem jedno. Jeśli człowiek jest gotów zaryzykować... widok z drugiej strony zapiera dech w piersiach.


Nie ma wygranych i przegranych. Zwycięstwa liczy się ilością ocalonych żyć. I raz na jakiś czas, jeśli jesteś bystra, życie które ocalisz może być twoim własnym.


Intymność to coś, czego pragniemy i czego się boimy... Trudno z nią żyć. I trudno bez niej. Intymność powiązana jest z trzema "R": z rodziną, romantycznością i rówieśnikami. Są rzeczy, od których nie można uciec, i są inne, o których nie chce się wiedzieć.
Chciałabym aby istniał kodeks intymności. Jakiś przewodnik, który pozwalałby stwierdzić kiedy przekroczyło się granice. Dobrze byłoby móc przewidzieć te chwilę. A co do zasad... Może w ogóle nie istnieją. Może zasady intymności, są czymś co każdy musi określić sam dla siebie.


Oto moja dusza i serce. Zmiel je, usmaż i zjedz.

Czasami robienie wszystkiego może być gorsze, niż nie robienie niczego.

Pamiętacie jak byliśmy dziećmi i największym zmartwieniem było to, czy dostaniemy rower na urodziny albo herbatniki na śniadanie? Dorosłość jest przereklamowana. Serio. Niech was nie zmylą wystrzałowe buty, seks i brak rodziców mówiących wam co macie robić. Dorosłość to odpowiedzialność. A odpowiedzialność to koszmar.
Dorośli muszą być gdzie trzeba, robić co trzeba. Zarabiać na życie, i płacić czynsz. A do tego niektórzy chcą być chirurgami i trzymać ludzkie serce w swoich rękach. I gadać tu o odpowiedzialności! W porównaniu z tym, rowery i herbatniki nie są najgorsze.
Odpowiedzialność najbardziej daje się we znaki, kiedy coś sknocimy i puścimy to przez palce.
Odpowiedzialność to naprawdę paskudna rzecz. Nie przemija i nie da się jej uniknąć. Albo ktoś nas zmusi abyśmy stawili jej czoła albo ponosimy konsekwencje.


Nadmiar ostrożności to pierwsza zasada leczenia bólu.


Nie wiem dlaczego odkładamy sprawy na później. Ale gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że ma to związek z lękiem przed: porażką, bólem i odrzuceniem.
Czasami boimy się tylko podjęcia decyzji. Bo co jeśli podejmiesz złą i nie będziesz mógł tego naprawić?


Wszyscy słyszeliśmy przysłowia, cytaty filozofów, dziadków ostrzegających nas, abyśmy nie trwonili czasu, tych cholernych poetów wzywających by chwytać dzień. A jednak czasem musimy to przeżyć sami. Musimy popełniać własne błędy. Musimy wymyślić własne maksymy. Musimy umieć drążyć, hamować, przewlekać, póki sami nie zrozumiemy, co chciał powiedzieć Beniamin Franklin, mówiąc że wiedza jest lepsza niż domysły, że przebudzenie jest lepsze niż sen. I że nawet największe niepowodzenie, nawet najgorszy, najbardziej nieodwracalny błąd jest stokroć lepszy niż nie podjęcie próby.


Kto się waha ten przegrywa.


Skoro życie jest takie ciężkie, dlaczego dokładamy sobie kłopotu? Skąd się bierze potrzeba autodestrukcji? Może lubimy ból. Może tak jesteśmy ukształtowani. Ponieważ bez tego, może nie czulibyśmy, że żyjemy. Jak to szło?

„Po co walę się w młotkiem w głowę? Bo jest tak przyjemnie, kiedy przestaję."

Kiedy byłyśmy małymi dziewczynkami wierzyłyśmy w bajki. Fantazjowałyśmy jakie będzie nasze życie: biała suknia, królewicz który zabierze nas do zamku na szczycie góry. Wieczorem w łóżku zamykałyśmy oczy i wierzyłyśmy gorąco, że marzenie się spełni.
Ale człowiek dorasta. Któregoś dnia otwiera oczy i bajka pryska. Sęk w tym, że trudno całkowicie uwolnić się od tej bajki. A prawie każdy chowa ten promyk nadziei i wiary, że pewnego dnia otworzy oczy i marzenie się ziści.


Cokolwiek staramy się ukryć nigdy nie jesteśmy przygotowani na tę chwilę, kiedy prawda staje przed nami w całej swojej krasie. To właśnie jest najgorsze w tajemnicach: jak w nieszczęściach - chodzą parami. Nawarstwiają się i w końcu przejmują kontrolę, aż nie zostaje miejsca na nic innego. Dusimy w sobie tyle tajemnic, że czujemy się jak byśmy mieli wybuchnąć.

Kłopot z tajemnicami jest taki, że nawet gdy myślimy, że panujemy nad sytuacją, wcale tak nie jest.

ŚWIĘTA PRAWDA!!!


xoxo, 'All About The Truth' Girl ;)